پرواز؛به قول حداد عادل بایستی مراقب بود.

به افق مینگرم…
هوا کم کم تاریک میشود
چراغ های دهکده ای کوچک از دور سوسو میزنند
و اطمینان دارند که امشب را نیز به پایان خواهند رساند.
بالهایم را میگشایم…
از وقتی که هوا سرد شده پرواز هم سخت تر شده…
بالهایم را چند بار تکان میدهم تا باز شوند و ماهیچه هایم کمی گرمتر شوند.
خودم را از سخره رها میکنم و بالهایم را باز میکنم،نیازی به بال زدن ندارم چون ارتفاعم از زمین خیلی زیاد است.
چشمهایم انگار ضعیف شده اند؛ چون قبلنا خیلی راحت از این جا خرگوش ها را میدیدم…
با تمام وجود پرواز میکنم و هیچ مرزی ندارم.
-خاکستری!؟
یکی من را صدا میزند،باید هرچه زودتر برگردم به جسمم که الان در اتاق مرده و بی روح است.

خانه مان کجا بود؟!
کمی ارتفاعم را کم میکنم تا زودتر پیدایش کنم چون اگر زودتر نرسم بدنم خواهد مرد و مادرم گریه خواهد کرد.
دیدم. همیشه با کمک حس یقینم خانه مان را پیدا کرده ام.
از بام خانه میگذرم و خودم را در جسمم جا میدهم؛همیشه این لحظه سخت است چون چند دهم ثانیه زمان میبرد تا من با جسمم هماهنگ و یکی بشوم؛این همان مرز بین مرگ و زندگی است برای جسمم.
برای اطمینان انگشتان دستم را تکان میدهم؛حرکت اول خیلی سخت است.
مادرم برای بار دوم صدایم میکند-خاکستری!؟
چشمانم را باز میکنم و چند ثانیه طول میکشد تا خود را به این جسم و زندگی لعنتیش وفق بدهم…
لباسهایم را با ناراحتی ازینکه کم پرواز کرده ام میپوشم.
صبحانه میخورم؛مادرم برایم چای میریزد.همیشه مادرم به من چای داده و صبحانه ام را آماده کرده حتا گاهی لقمه هم برایم درست کرده.
به عقیده مامانم من بلند قد نیستم و این عقیداش را با جمله ای این چنینی بیان میکند:تو نیمچه ای،نیمچه…
هی باید بگویم من قدم صدوهشتادوپنج است.واین قد بلند محسوب میشود،ولی او من را با داداشم که صدونودوسه است و صد کیلو وزن دارد مقایسه میکند.الان من هم قبول کرده ام که نیمچه هستم.
او از لاغرشدن روز به روز من نگران و ناراحت میشود و دلیلش را کم خوردن و زیاد خواندن من میداند.تازگیا من علاقه ی خاصی به خواندن مقالات علمی الکترونیک پیدا کرده ام.به هرحال رشته ام است.
شاید هم به قول حداد عادل بایستی مراقب بود.باید مراقب وزنم باشم چون مادرم ناراحت میشود.